Sana..

Bugüne kadar çok kötü günlerim oldu. İçinden nasıl çıkılması gerektiğini bilmediğim günlerim. Bunların yanında çok iyi günlerim de oldu. Ama sen, koşulsuz hepsinde yanımdaydın. Hep beni mutlu etmeye çalışıyordun. Yıllar önce ilk karşılaşmamızda anlamıştım aslında bu denli iyi biri olduğunu. O zamanlar ikimizde küçüktük. Ama birbirimizi sevmiştik yine de. Hasta olduğum günlerde bile yanımdan ayrılmadın. Ben sana karşı o kadar vefalı olamadım ama sen bunu hiç sorun etmedin. İyi veya kötü her anımda yanımdaydın. En korktuğum gün senin hastalandığın gündü. Bizim aramızda bir bağ var ve bu bağ baki. Toprak olup gitsek bile ikimizde birbirimizi unutmayacağız. Yahu sen nasıl unutulursun ki zaten ? Sen bu dünyada benim en sevdiğim şeysin. Senle aramıza hiç bir şey giremez. Şu an içeride oturmuş, sana bu yazdıklarımdan habersiz takılıyorsun. Birazdan yanına gelip senin o güzel gözlerine bakacağım. Ellerini tutup, seni sevdiğimi söyleyeceğim. Ve bunları söylediğimde sen bana hiç bir şey demeden gözlerime bakacaksın. Yanaklarını ellerimin arasına koyup sende benim gözlerimin içine bakacaksın. Bu yazı sevgili kedime ithaf edilmiştir. Onun için bu yazdıklarım az bile.

Kaçmak Lazım 2

Ademoğlu olarak hep bir şeylerin savaşı, yarışı içerisindeyiz. Hiç bir zaman kendi iç huzurumuzu kovalamadık. Hep "aa onda da var, bende almalıyım" mantığıyla hareket ettik. Bu bizi harcamaya yöneltti. Harcama yaptıkça sistemin kölesi haline geldik iyice. Dünyada para denen şey var oldukça bu böyle devam edecek. Çünkü paranın kölesi olan insanlar olmaya devam edecek. Bütün bir gezegenin amına koyduk hep beraber. İnsan kendi huzurunu kaybetmiş ve henüz bunun farkına varamamıştır. Bunu fark edemediği için de bir şeylerin eksikliğini hissetmemektedir. İnsanlara yolda olmanın önemini anlatmaya çalıştığımda "saçma sapan konuşma" diyorlar. Bu kadar körüz işte. Kafamda olan şey şu: Çantanı takıp yola koyulmak. Amaç bir yere varmak değil. Tıpkı Simurg hikayesinde anlatılan gibi yolda olmak. O yolculuğu tamamladığım gün zaten bir çok şeyi kafamdan silip atmış olacağıma inanıyorum. Bunu birisine söylediğimde "ee nereye gideceksin ?" diye cevap geliyor. Sonra sinirleniyorum haliyle. Düzgün bir şekilde amacın bir yere varmak olmadığını, sadece yolda olmak olduğunu anlatıyorum. Ama anlamıyor. A veya B kişisi değil. Hiç kimse anlamıyor. Çünkü onlar çalışmanın, paranın kölesi olmuş insanlar. Güzel bir iş, iyi bir eş bir de çocuk oldu mu tamamdır onlar için hayatın anlamı. Bir insanın amacı nasıl çalışmak veya para kazanmak olabilir ki ? Bir insan kendi yarattığı bir şeye nasıl bu kadar tapabilir ki ? Nasıl onun kölesi olabilir ? Alıp sırt çantasını yola çıkmam lazım. Kaçmam lazım. Yolda olmam lazım. Beni anlayan insanların olup olmaması önemli değil. Benim doğayı, hayatı anlamam yeterli. Bana bir tek ben yeterim. Fazlasına gerek yok. Hadi eyvallah.